Zaterdag 4 juni, 08.45 uur, Sporthal Sportlaan. 12 speelsters u12, 2 coaches en heel veel supporters wachten op de bus, klaar om te vertrekken naar Huizen voor de tweede dag van het Nederlands Kampioenschap. Maar al wat er kwam, geen bus… Gelukkig werd al snel duidelijk dat de chauffeur naar De Slenk was gereden en kon Bianca, onze reisleidster, opgelucht adem halen.

Na diverse controles (schoenen (we willen ze alle twee zien), spelerskaarten, ballen en tenues) kon de bus vertrekken. De reis op zich ging goed, alleen was de sporthal wat moeilijk te vinden. Maar ook dat lukte gelukkig. Laura en Karin waren daar nog nooit geweest en we hebben in onze speelster- en coachcarrière toch heel wat sporthallen gezien en zelfs nog nooit van de gastclub Quick Runners gehoord. Maar het was een mooie hal en een gezellige kantine.

De eerste wedstrijd was tegen Black Eagles. Zoals verwacht werd deze dik gewonnen. In de vierde periode kwam het 100ste punt in zicht. Wie zou dat scoren? De supporters sprongen bijna van de tribune af van enthousiasme en gekkigheid. Helaas, had dit niet het gewenste effect. De score bleef lang uit, ondanks diverse pogingen. Er moest zelfs een time-out aan te pas komen om het team weer wat rustiger te krijgen. Eindelijk wist Harsh dan toch de 100 op het scorebord te krijgen. Gelukkig konden we daarna weer gewoon ballen. Eindstand: 12-123.

Vervolgens zagen we Jolly Jumpers dik winnen van Lokomotief. Dit betekende dat de winnaar van de laatste wedstrijd Nederlands Kampioen zou worden. Spannend!

De temperatuur binnen en buiten de sporthal was inmiddels tropisch geworden. Na een

teamwandelingetje in de schaduw werd op een fietspad nog wat tactiek doorgenomen. Dat was nog wat lastig want er wordt veel gefietst in Huizen.

Terug naar de sporthal waar we andere teams met ijsjes zagen. Daar hadden wij ook wel trek in. Dus Laura en Karin naar de Lidl waar het lekker koel was. Op de terugweg naar de hal raakten we onze eerste ijsjes kwijt aan Lotte, Shelaney en Demi, die aan pootjebaden waren. Het ijsje werd goed ontvangen door de speelsters en een aantal supporters.

Omdat er vier uur zat tussen de wedstrijden waren diverse supporters het stadje ingegaan. Zij vermaakten zich prima, gezien de foto’s die werden doorgestuurd. Een van de foto’s had het onderschrift: prosie op dozy. Nou, dan weet je wel hoe gezellig het is.

Maar goed, we kwamen wel om te basketballen en het liefst om Nederlands Kampioen te worden. Om kwart voor 6 was de sprongbal en kregen de supporters een echte finale te zien. Helaas misten we heel veel, ook makkelijke kansen en hadden we het moeilijk. Met de rust stonden we 2 punten achter (23-25) en dan kan het nog alle kanten op bij basketbal. Maar ook het 3e kwart ging het scoren moeizaam, Jolly Jumpers hield het heel klein in de verdediging, steeds 2-3 man bij de bal. Verdedigend liep het ook niet altijd goed en Jolly Jumpers wist de kansen wel te verzilveren. Maar ondanks dat het moeizaam ging stond het na 30 minuten 34-38. Nog steeds niets aan de hand en alle kansen om de wedstrijd te winnen. Toch? Maar toen Jolly Jumpers aan het begin van de vierde periode uitliep naar 34-43 leek het wel of we er niet echt meer in geloofden. 12x balbezit leverde geen score op! We speelden meer tegen ons zelf dan tegen de tegenstander. Met de aanwijzingen van de coaches werd weinig gedaan en ook de aanmoedigingen van de supporters konden het wedstrijdbeeld niet keren. Uiteindelijk verloren we met 47-56 en was Jolly Jumpers Nederlands Kampioen.

De teleurstelling bij iedereen was groot. Maar… je kan janken omdat je 2e bent geworden maar ook blij zijn dat je 2e van Nederland bent. En zoals Mare terecht zei: daar is er maar een van. Na het uitreiken van onze medailles en de beker vormden we een erehaag voor Jolly Jumpers.

Daarna was er nog voor iedereen patat en een snack, douchen en naar huis. Het was eerst nog wat stil in de bus maar gaandeweg werd het een vrolijke bedoening. Echt zangtalent hebben we niet in u12 en u14, maar dat mocht de pret niet drukken. Rond 10 uur waren we weer in Den Helder. Ondanks de teleurstelling, vooral met het getoonde spel: we kunnen veel beter, is het natuurlijk heel knap om tweede te worden! Dat pakt niemand meer van je af!

Tot slot willen we Bianca bedanken voor alle heerlijke caloriebommen, het regelen van de sponsors en de bus en natuurlijk alle supporters voor hun steun.

Laura en Karina